Sonunda

Tam blogger'ı açtığım anda,O'nun hakkında yazıcakken hemde ilk önce çağrısını aldım.İnanamadım...

Bugün en başa dönersek,dersin erken olduğuna isyan ettiğim bir şekilde uyandım.Hava çok güzeldi,insan kendini daha iyi hissediyor böyle anlarda.Hazırlanıp okula gittiğimde bahçede oyalandık arkadaşlarla derse geç girdik.Bu hafta ilk defa girdiğim dersti.En arkaya geçtik.Hocaya baktım,tuhaf oldum :) Genç ve çok tatlı biriydi.Aslında bundan çok O'na acayip benziyordu.Bu yönüyle daha çok dikkatimi çekti.10-15 dakika baktım sürekli.Sonra arkadaşıma: "O'na benzemiyor mu?" dediğimde "Ben de bunu söyleyecektim çok benziyor!" dedi.Şaşırdım ve bir o kadar kötü oldum.Hep kaçmıştım O'na ait şeylerden.O'nunla olduğumuz,karşılaştığımız  yerlerden.Aslında bu şehirde gördüğüm ne varsa hepsi O'na aitti.Hep hatırlatırdı...O'ndan kaçmak istemiştim 2 aydır.Ama ilk defa bugün yüzleştim kendimle.Ne kadar kaçarsam kaçayım yakalanıyordum...Ve hep kendimden kaçıyordum,O'nu içimden  geçiştirmeye çalışırken.Bu sefer sobelenmiştim.Kaçarım yoktu farkındaydım.Hiç aralara çıkmadım derslerde,müzik dinleyip pencereden baktım ve O'nu düşündüm.

Çok özlemiştim.Elimde olmayan bir ayrılık ve özlem.Bir yanım ulaşmak istiyor,bir yanım sus pus kalmamı.Hep vedalaşırken gördüğüm yüzü aklıma geliyor;üzgün hali beni daha da beter yapıyordu.Dayanılmaz bir his...

Daha fazla duramadım derste.Akşamı edemeden çıktık arkadaşla.Bugün içmeyi de kafaya koymuştum.Güzel bir mangal yaparız,  rakılarımızı  içer, sohbet de eder havamızı değiştiririz isteğiyle güzel bir akşam geçirdik.Yaklaşık 2 saat önce de odama geldim." Mustafa Ceceli - Dön " şarkısını söylerek blogda birşeyler yazıcaktım.O an telefonum çaldı.Hiç ilgilenmezdim ama gayri ihtiyari baktım çağrıya.İnanamadım,saat 2 buçuk gibiydi ve bu saatte beni nasıl arayabileceğini düşündüm.Oydu..Hemen mesaj attım.

"Sonunda..."

Bugün bu kadar andığım,2 ay sonra ilk defa  yokluğuna bu kadar üzüldüğüm;nasıl bir tesadüftür ki  ben ulaşamadan O ulaştı bana.Kıyamadığım hastaymış meğer.Çok zor bir ameliyat geçirmiş...1 aydır hastanede yatıyormuş.Dün kendine gelebilmiş.Pazartesi günü ise burda...

Neye sevinip neye üzüleceğimi şaşırdım.Beni kendinden haberdar etmesine çok mutlu oldum ama canı yandığına kahroldum!

Yeniden O'nu görebileceğim ve bu sefer kıymetini daha iyi anlayarak yanında olacağım şüphesiz!.

Pazartesi günü nasıl gelir şimdi!Çok çabuk geçen bu haftasonları ne zulüm olur bana!

Mutluyum hemde çok...İyi olduğunu ve geleceğini biliyorum.

Sonunda...







Çoğaldı git gide,yokluğun dağ gibi..
Atılmış üzerime ağ gibi..
Zaman ilaç değil,yanmaya alıştıran
Hepsi sönsede yanan
Tek bir çıra gibi
Kimbilir kaç ilkbahar yaz, sonbahar kış
Aylar mevsimler derken
Seneler sensiz geçti
Büyüdü ağaç oldu çoktan
Ektiğimiz fidanlar gölgesinde
Kaç gün geceyi zor ettik

Dön dayanamıyorum artık..
Dön bu ne çok yalnızlık!
Çık gel ne olursun apansız..
Hadi dön, hadi dön, hadi dön yalansız!

Uzayıp giden yollara kitlenmiş gözlerim
Tükenmiyor ümit bir olmazı bekliyorum
Bulur mu bulur benide
Günün birinde bir mucize
Duayı duaya ekliyorum...