Oylesine ben,hep sen...

Dusunur dururdum hep. Insan kimi sever en cok? Kimi benimser? Kimi ister?...

Sen cikinca karsima, senden once sevdigim insanlarla kiyasladim seni. Ayni duygulari hissettigim bir kisi daha olmustu. Seninle birlikte onu da neden o kadar cok sevdigimi anlamis oldum. Onu kaybettigimde yasadigim acinin tarifini yeni yeni yapabildim. Bu,ben olmakti... Yani ben, en cok benim gibi olani sevmistim. Ayni seylere kizdigimiz,ayni seylere guldugumuz,ayni tepkileri verdigimiz,ayni seyleri dusundugumuz ve daha bunun gibi bir cok ornek. Dusunup soyleyemedigim ifadelerimin yardimci olan,beni hep tamamlayan... Bu yuzden hep tam oldum onunla oldugum gibi seninle de,yokken hep eksik...

Simdi gittin. Her gun gormeye alistigim kendime eksik kaldim... Bu ev bi kez daha yalniz simdi... Sirf seninle icildiginden hala durur icki siseleri...

Bu sehir ne cekilmez oluyormus megerse ve ne kadar anlamliydi seninle...

Sensiz gecicek gunlerin anlamsizligindan sizlanarak,her gun ozlemim daha da artarak,seni bekliyorum...