Hep aynı şeyi yaparım.Canım sıkıldıysa ya da moralim bozulduysa o an ertelemeye çalışırım.Daha sonra bu hiç beklemediğim bir yerde karşıma çıkar ve tökezlerim.Engel olamıyorum bu huyuma...
Anneme gittiğimde her defasında içim acıyor.Her o sokağa girişimde sanki ananem camda olucak ve her defasında uzun zamandır görmüyormuş gibi şaşkınlık ifadesiyle yavaş yavaş o kapıyı açıcak sanıyorum.Perdeyi kapalı gördüğümde yüzüme vuruluyor sanki."Yok işte orda!" diye kendi kendime söyleniyorum...Her üst kata çıktığımda evinin,o çok sevdiği evinin boşluğunu,eşyaların üstünün kapanıp gelişi güzel savrulduğunu görüyorum.Kahroluyorum...
Artık o kadar boş geliyor ki bayramlar...Elini öpmeye hasret kalmak,küçükken oyun gibi gelse de şimdi nasıl eksik hissettiriyor kendini...Alışmışız bir kere bayramda kahvaltıyı onda yapmaya...Bize yaptığı güzel cevizli lokumların tadını unutamam...(Hatta çiğ böreğinin üstüne tanımam.Ispanaklı böreği zaten dillere destandır..) Şimdi sadece mezarını ziyaret edebiliyoruz ananem!Sadece dua edebiliyoruz sana her bayram sabahında!Alıştık dedim ya,sensiz geçen 2 bayramda yine yanındaydık...Belki aynı sofrada değil ama yine yanında...
2004 yılının nisan ayıydı.Bir pazar sabahı gelen telefon bizi kahretti.Kardeşimle ben kalmıştık sadece evde annemler ve ablamlar size gittiler.Dayım sadece anneme " annem kötü hemen gel" demişti ve biz ne olduğunu bilmeden evde bir telefon gelmesini bekledik.Korktum ama ne olucaktı ki? Hiç kimsenin aklına gelmiyor işte sevdiği insanların zarar görebileceği...Telefonda sadece ananemi hastaneye götürdüklerini öğrenebildim.Akşam anca eve gelen annem anlatabildi ne olduğunu.Ananem evde bilincini kaybetmiş ağzından köpükler çıktığını görmüşler.İlk olarak ssk hastanesine götürüldüğünde ne olduğunu anlamamışlar ve sadece "çöpe atın artık ölür" diye iğrenç şekilde ve nasıl da kolay şeyler söylemişler.Tabiki kimse onu orda ölüme terk edemezdi!Daha sonra tıp fakültesine götürüldüğünde söylenmiş yüksek tansiyondan beyin kanaması geçirildiği...Ameliyata alınmış ve yoğun bakımda kalmıştı...Daha sonra gece gündüz hastanede kaldığımı günleri hatırlıyorum...1 hafta sonra çıktı yoğun bakımdan.Eve getirildiğinde görebildim.Ve inanamadım...1 hafta önce tombul,güler yüzlü,pamuk yanaklı olan ananem gitmiş yerine sadece kemikten oluşan bir beden ve başkasının yardımıyla yürüyebilen biri vardı karşımda.Nasıl değişmişti...Başlarda daha iyiydi.Bana ne oldu diye sorulduğunda ayaklarından ameliyat olduğunu söylerdik."Yürüyememenin sebebi bu..."
Çok uzun sürmedi hafızası gittikçe kötü oldu... Artık bundan sonra hatırlayamayacaktı kimseyi...Sadece dayımın ismini unutmadı.Hep o vardı çünkü ve 5 yıl boyunca da sırtında taşıyarak onu dolaştıran dayımın ismi.Zor günlerdi.Hem bizim için hem onun için...Unutamıyorum aynı odada kaldığımızda "Annemi,babamı özledim" diye ağladığı geceleri...O ana ya da yakın zamana dair bir şey hatırlamasa da geçmişini sürekli hatırlıyor ve söylüyordu...Defalarca sara nöbeti geçirdi.Hep hastanelerdeydik...Onun bu haline kimse dayanamıyor ama ona belli etmemek için hep güzel şeyler söyler,güzel şeyler dinletirdik...Hiç bir şey hatırlamayan güzel ananem "İzmir'in kavakları" türküsünü o kadar güzel o kadar içten söylüyordu ki...
Son zamanlara doğru iyice kötüleşmişti...Biliyorduk gerçeği ve kabullenmiştik aslında.Ama yine de kabullenemiyor insan ölümü...Ne kadar hazırlıklı olsanda onunla bir daha olamayacağının ve onu bir daha göremeyeceğinin o ifadesiz hissi insanı mahvediyor...
Hemen hemen bir buçuk sene geçti yokluğun üzerinden...Unutmuyorum onu kaybettiğimiz geceyi...Final haftamdı,gece 12 gibiydi ablam aradı.Hiç o saatte aramazdı anlamıştım bir şey olduğunu.Telefonu korkarak açtım ve bana zar zor ama kötü değilmiş gibi konuşmaya çalışarak "Merve ananem öldü" dedi.Hiç bir şey diyemedim.Ağlamaya başladığımda ablam anladı ama beni teselli etmeye çalışıyordu.Sen nasılsın dedim?Çünkü zorlu bir hamilelik geçiriyordu ve ananemi belki herkesten başka ve fazla seviyordu...Ben eve geldim dedi.Duramamış orda...Geliyorum ben dedim Bursa'ya ama sonra sınavlarımın olduğu aklıma geldi ve ben nasıl gelicem diye ağladım...Gelme dedi,yapabileceğin bir şey yok zaten sınavlarına vermeye çalış kendini dedi...Telefonu kapattığımda ne kadar hazırlıklı olursan ol bu ayrılığın acısı içini kor ediyormuş insanın bunu çok daha iyi anladım.Gidememek,onu son bir kez daha görememek ne kadar acı!Sonra annemi aradım...Ah annem...Konuşamadı telefonda ağlamaktan...Dayımı sordum o nasıl?İyi dedi hiç tepki vermedi,ağlamadı da,yanında şimdi dedi.Ses çıkarmadım...Daha sonra öğrendim,asıl üzüntüyü dayım ananemin selası verilirken vermiş..."Adnan'ın annesi Safiye vafat etmiştir" dendiğinde yığılmış yere,annem hayatım boyunca dayını hiç böyle görmedim,bu kadar ağladığını,bu kadar kahrolduğunu anca ananenin selası verilirken gördüm dedi annem...Sonra toprağa vermişler o pamuk yanaklımı...20 yıl önce kaybettiğimiz dedemin mezarına gömün beni derdi.Son isteğini de yerine getirdiler ve eşinin yanına defnedildi...
Bense hala inanamıyorum ananemin yokluğuna.İnanmak istemiyorum belki de...Göremesem de sanki bi yerlerde ve gelicek diye düşünüyorum.Ama olmayacak!!
Ah ananem....Bugün bir koku,seni nasıl özlediğimi vurdu yüzüme...Senin kokundu...Sonra açtım " İzmir'in kavakları"nı...Sen söylüyormuşsun gibi dinliyorum...Çok özlüyorum seni çok...
Annem...Ne kadar tartışırdık seninle...Aslında çok benzerdik birbirimize.4 kardeşiz ama en çok beni benzetirlerdi.O zamanlar gençlik işte,aptallık!İstemezdim böyle bir benzetme...Şimdi o kadar gurur duyuyorum ki...Umarım senin gibi olurum bende.Senin gibi fedakar olurum.Acılarıma evlatlarım için katlanabilirim.Burda canım acısın orda uyuyamadığını çok iyi biliyorum...Ah annem...Her zaman seninle olamasak da hep yokluğunu yaşıyorum.Gittiğin günden beri o evde sensiz olmak çok acı...Keşke yine gelsen...Yine tartışsak ama hep yanımda olsan...
Güzel ablalarım...Sadece sizin değil,benim de evlatlarım onlar...Benimde canım,kanım,çocuğum olsa belki o kadar seveceğim muhteşem yeğenlerimin anneleri...
Hayatımdaki en güzel kadınlar...Anneler gününüz kutlu olsun...Hep mutlu olun...Hep iyi...Çok seviyorum sizi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder